در هفته گذشته سخنان دیپلماتیک و دو پهلوی کرزی در مصاحبه با شبکه تلویزیونی «جیو» پاکستان در محافل سیاسی و رسانه ای افغانستان انعکاس گسترده و توام با اعتراض و انتقاد یافت. کرزی گفته بود در صورت حمله امریکا به پاکستان و نیاز مردم آن کشور به کمک و حمایت مردم افغانستان، ما در کنار پاکستان خواهیم بود. این حرف کرزی در شرایطی که افغانستان رابطه خاصی با امریکا دارد، ساده لوحانه به نظر رسید. در همین حال، مشرف رئیس جمهور سابق پاکستان در سفری به امریکا، از نگرانی دایمی پاکستان نسبت به رابطه گرم افغانستان و هند سخن گفت و اینکه اسلام آباد نمی توانسته و نمی تواند نسبت به روابط خوب دو همسایه اش علیه خود سکوت کند. این یک اعتراف بزرگ درمورد مداخلات دولت پاکستان در امور افغانستان است البته با دلایلی که دارند!

پیروزی نسبی حزب اسلام گرای «النهضه» به رهبری راشد الغنوشی در انتخابات مجلس موسسان تونس یک رویداد مهم سیاسی بود که یکشنبه گذشته برگزارشد و پنجشنبه شب من از شبکه الجزیره که اعلام نتایج رسمی آن را بطور زنده پخش می کرد مشاهده کردم. این پیروزی در کنار اظهارات مصطفی عبدالجلیل رئیس شورای انتقالی لیبی در مراسم اعلان رسمی آزادی لیبی مبنی بر دینی بودن نظام سیاسی آینده این کشور، مقامات دولت های غربی را به واکنش هایی واداشت که تشویش آنها را نشان میدهد. خب همیشه این یک حرف جدی بوده که اگر دیکتاتورهای وابسته به قدرت های بزرگ کنار بروند، ملت های مسلمان، به نظام دینی رای خواهند داد. اظهارات هوشمندانه رهبر النهضه درباره توجه به رعایت حقوق بشر و آزادی های اساسی مردم نوید بخش اعتدال و تعقل در رفع نگرانی های ایجادشده توسط بعضی رسانه ها و سیاسیون اروپا و امریکاست.

در هفته گذشته رسما اعلان شد که «لویه جرگه عنعنوی(سنتی)» برای بررسی پیمان راهبردی افغانستان و امریکا در بیست و پنجم عقرب با حضور دو هزار و سی نفر از مقامات رسمی و نهادهای مدنی و نمایندگان مهاجرین مقیم خارج کشور، در کابل برگزار خواهدشد. تقریبا هیچکس در افغانستان در این مورد تردید ندارد که این لویه جرگه به سبب مغایرت با قانون اساسی، مشروعیت و اعتبار ندارد؛ اما بی گمان تشکیل خواهدشد؛ زیرا ارباب بزرگ چنین خواسته است. هیلاری کلینتون هم دیروز گفت در نود درصد موارد، برسر مفاد پیمان راهبردی، با دولت افغانستان به توافق رسیده اند. جریان های مخالف هم در روزهای اخیر بر دامنه فعالیت های خود افزودند و اجتماعاتی را در کابل برگزار کردند. دانشجویان دانشگاه پلی تکنیک کابل – محل برگزاری لویه جرگه – از مدتی قبل به خانه های خود فرستاده شده اند و درس ها به مدت یک ماه تعطیل شده و خوابگاه ها مسدود شده تا در اختیار اشتراک کنندگان لویه جرگه قرار گیرد. آخر ما به سیاست بیشتر نیاز داریم تا علم!

از سیاست که بگذریم، در جلسه مشورتی دوشنبه با مدیران تلویزیون، مدیریت برنامه ریزی، گزارش خوبی از روند پیشرفت کار تهیه جدول پخش جامع سال 91 ارائه کرد که همان را روز پنجشنبه با تفصیل بیشتر در یازدهمین جلسه کارگاه بهبود کیفیت برنامه های تلویزیون تمدن هم در جمع مدیران و برنامه سازان ارائه نمودند. غروب پنجشنبه جلسه مفصلی درباره ویژه برنامه های عید قربان داشتیم.
صبح دیروز جمعه هم به مدت 5 ساعت در دانشگاه در کلاس تاریخ تحولات حقوق عمومی به درس های آقای دکتر جواد تقی زاده گوش سپردم که عمده بحث ها بر سر دو موضوع بود:یکی شرایط و آثار «اساسی سازی حقوق» که در بحث شرایط، هنجار شدن قانون اساسی، دخالت قانون اساسی در موضوعات مختلف حقوق، ایجاد نهاد دادرسی اساسی برای صیانت از قانون اساسی و انتشار هنجارهای اساسی در نظم عمومی مطرح شد و در بحث آثار اساسی سازی حقوق، به موضوعاتی مانند تنظیم اساسی حیات سیاسی و اجتماعی، تضمین اساسی حقوق و آزادی ها، تنقیح نظم حقوقی از هنجارهای مغایر قانون اساسی و وحدت تدریجی گرایش های مختلف علم حقوق اشاره شد. موضوع دوم درسهای دیروز، منابع حقوق عمومی بود که اولین دسته منابع، شامل هنجارهای حقوقی است که خود مشتمل بر هنجارهای اساسی، هنجارهای قانونی و هنجارهای اجرایی می شود. در این زمینه ها بحث های جذابی وجود دارد که فعلا نمی خواهم اینجا به آنها بپردازم. دیروز و دیشب هم جزوه ای را که استاد در این زمینه به دانشجویان داده بود و خوشبختانه به موضوع اساسی سازی حقوق در افغانستان نیز پرداخته است مطالعه کردم. جالب بود. قانون اساسی افغانستان در زمینه اساسی سازی حقوق بسیار خوب و پیشرفته است؛ اما در عمل می بینیم که جز در حوزه آزادی ها، در بقیه موارد چندان به آن توجه نمی شود.

چاشت دیروز  سه نفر از دانشجویان - که در مشهد تحصیل کرده اند و از دوستان و اقوام هستند و حالا برای تحصیلات تکمیلی دوتای شان (رضا حیدری و همسرش) عازم روسیه و یکی شان(آقای حمیدی) عازم ترکیه هستند – مهمان ما بودند. صحبت های خوبی شد و خوش گذشت.

از عملیات انتحاری صبح امروز در «سرک دارالامان» کابل چیزی نمی گویم که هدف، کاروان نیروهای امریکایی بود(13 کشته)؛ اما درکنار آنها تعدادی از مردم بی گناه (دو دانش آموز و یک زن) نیز جان خود را از دست دادند. نمیدانیم امریکایی ها برای امنیت مردم کابل در خیابان های شهر ما حرکت می کنند یا سبب ناامنی و خطر برای شهروندان می باشند؟!

بحث های امروز ما خیلی سیاسی و حقوقی شد. بگذارید چند قدمی با حافظ همراه شویم و سخن او را بشنویم که گفت:

صوفي ار باده به اندازه خورد نوشش باد
ور نه انديشه اين کار فراموشش باد

آن که يک جرعه مي از دست تواند دادن
دست با شاهد مقصود در آغوشش باد

پير ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت
آفرين بر نظر پاک خطاپوشش باد